Co później?

Rozpoczął się kolejny, przedostatni semestr studiów. Czas tak szybko mija. Jeszcze niedawno bałam się, że nie dam sobie rady w akademiku, na uczelni. Bałam się, że nie zostanę zaakceptowana przez ludzi na roku... A dziś? Dziś zastanawiam się kiedy to wszystko zleciało. 

Te dwa i pół roku studiów udowodniły mi, że niepełnosprawność nie jest przeszkodą. Wystarczy czegoś bardzo mocno chcieć i dążyć do tego.

Zamieszkanie poza domem, bez rodziców nauczyło mnie całkowitej samodzielności, otwartości.
Nie wstydzę się już prosić o pomoc, gdy jej potrzebuję. Nie boję się robić tego na co mam ochotę, i nie przejmuję się tym "co ludzie powiedzą". Ludzie często oceniają nas "po opakowaniu", nie wiedząc co myślimy, czujemy. To właśnie tutaj poznałam wspaniałych ludzi, którzy są ze mną na dobre i złe, od których wiem, że zawsze mogę liczyć na wsparcie.

Chociaż czasem nie było lekko, bo mieszkanie w akademiku to wcale nie taki "EDEN", nie żałuję, że zdecydowałam się na studiowanie.

Udowodniłam tym, że cztery kółka i Potwór, który każdego dnia daje o sobie znać, nie skazują nikogo na porażkę. Wręcz przeciwnie, to daje siłę by walczyć.. . By walczyć o każdy lepszy dzień.

Tylko co później?

Chciałabym dalej studiować. Zrobić magistra z Technologii żywności oraz w tym samym czasie rozpocząć drugi kierunek studiów jakim jest dietetyka. Czy mi się to uda, zobaczymy. 

PeeS. Kochani! Pamiętajcie o mnie przy rozliczaniu PITa. To ten czas, kiedy możecie pomóc mi w walce z Potworem przekazując mi 1% ze swojego podatku. Za każdą wpłatę serdecznie DZIĘKUJĘ!

***

fot. Paulina W.